Bir “Özneyi” Çürütmek…

B İR kez, binlerce kez ve sayısızca, ... bir kez daha, bin kez ve sonsuzca daha.. oluşunu, masumiyetini yitiriyordu, istediği şeyin o şey olmadığını anladığında..bu durumu katıksızca dile getirenler, anlamamışlardı, bilmiyorlar mıydı, kusmuklarının çürümüş ve çürümekte dedikleri insana ve var olan her şeye dair, en büyük zararı, en başta kendilerinin verdiklerini...arzuları, inancı, ölüm korkusunu, evrenin gizemi, boşluğu ve bilinmezliğini, hiçlik mertebesine indirgeyip Neitzche nin vecd ya da delilik ya da her neyse yok oluş serüveninden, Diojen in çirkin dolaysızlığına güzelleme yapan kinik...sen kimsin...hiçbir şeysin, evet bu doğru ancak bahsettiğin bu "hiçlik"i gerçek haliyle yaşayıp anlamadığın için seni ve seni meydana getiren seni, aileni, toplumunu ve mensubu olduğun tüm gerçekliği dışlıyor ve kitabına verdiğim para hiç önemli değil ancak bütün kusmuğunu kelimelere dönüştürerek bize sunduğun bu kitabını, senin de dediğin gibi aslında atmak istiyorum dürüstçe..ancak atmamayı tercih ediyor ve kitaplığımın arkalarında bir yere koyuyorum, atarsam sana gerçekten istediğin dürüstlüğü vermiş olurum...ama zamanla ..adın gibi oracıkta çürümenin kitabı olmayı hak edecek şekilde, yokluğuna giden yolda, yok olursun, senin gibi böyle..saf gerçeklik, hiçlik ..... ..bu trajedilerin, bir tür sinik kahramanlıkların modası geçti, Diyojen, yaşadıysa eğer..öldü, İsa da geri dönmeyecek, varsa eğer bir İlieda için Roma yı yakacak Neron da yok artık....iyi günler, iskeletinin güneşine kadeh kaldırıyor, şarabımla besliyorum, senin hiçliğini, ...!